Μαριανίνα, σ' ευχαριστώ!

Από την Κωνσταντίνα Βαρσάμη 

Μες το κανάλι του Σουέζ
εκεί να ρίξεις της καρδιάς σου τους σεφντάδες
Δευτέρες Τρίτες και Παρασκευές.
Άσε δεν είναι τίποτα
είναι που χει απόψε νοτιά
κι όταν φυσάει σαν τραύμα πονάει
εκείνη η παλιά μοναξιά.
Δεν έχω χρόνο για άλλο πόνο
για άλλα δάκρυα δεν έχω πια καιρό
πες μου συγνώμη σε θέλω ακόμη
κι αν δεν μπορείς πες μου μονάχα σ’ αγαπώ.
Τρία μέτρα σύννεφο όλη η ζωή μου,
κι όσα λάθη κι αν χρεώθηκα,
να μ’ αγαπάς, να με ποθείς.
Και να το παλέψω τι θ’ αλλάξει
άλλη μια φορά θα πληγωθώ
κράτα τη ζωή που σου `χω φτιάξει
κι άσε με να φύγω να σωθώ.
Και Κοπερτί το Κοπερτί
θα ξεαγαπηθούμε
όλη η ζωή μου ήταν ένας χωρισμός...

Κάτι σκόρπια στιχάκια της Μαριανίνας, αυτής  που έγινε η καλύτερη φίλη μου στη μετάβαση από την εφηβεία στην ενηλικίωση (χρόνια ατελείωτα δηλαδή) από τις τελευταίες τάξεις του λυκείου, μέχρι το πρώτο νυφικό, κι έπειτα στο αυτοκίνητο, ένα σωρό διαδρομές με την κόρη μου στο πίσω κάθισμα να τραγουδάμε μαζί τα δικά μου παιδικά που έγιναν και δικά της. Το χοντρό μπιζέλι χορεύει τσιφτετέλι, στη ροδοζαχαριένα παραλία, με ενα χρυσαλιφούρφουρο στο χέρι, κάποιος σ αγαπάει και δεν το ξέρεις...

Δεν ξέρω αν η Μαριανίνα έγραφε για κορίτσια ή τέλεια κοριτσίστικα, ξέρω πως οι στίχοι της ήταν κομμάτια της γυναικότητας που ανακαλύπταμε δίπλα σε αγόρια που έψαχναν την πρωτοπορία στη μουσική της Πλάτωνος με την Πτήση 201 απο Βουδαπέστη, διακόσιες μπαλαλάικες κι ένα μικρό βιολί, και τα διακόσια ένα με φέρνουνε σε σένα. 

Κι ύστερα πιο λαϊκές διαδρομές και η απόλυτη καψούρα στη φωνή του Στράτου. 
Εγώ χωρίζω και χαλάει η ζωή μου, εγώ χωρίζω κι η καρδιά μου καίγεται. Κι εσύ χτυπάς το τζάμι απέναντί μου και μου φωνάζεις "Συντομεύετε!".

Τα τραγούδια της Μαριανίνας ήταν το σίγουρο καταφύγιο μετά την πρώτη διαπίστωση πως ο καιρός περνά γρήγορα, πολύ πιο γρήγορα από όσο έγραφαν τα βιβλία
στο `χει πει ποτέ κανείς
πως τα χρόνια που περνάνε σ’ ομορφαίνουνε
Στο `χει πει ποτέ κανείς
στο `χει πει ποτέ κανείς
να μην τρως πολλά γλυκά γιατί παχαίνουνε.

Και φυσικά η απόλυτη προετοιμασία για το ανελέητο πέρασμα του έρωτα από την καθημερινότητα. Η Μαριανίνα μάς έμαθε να πίνουμε τσάι γιασεμιού στα δύσκολα. Εκλεπτυσμένη μα όχι δήθεν.
Σου `φερνα στρείδια απ’ το ασπρονήσι,
σου `φτιαχνα τσάι γιασεμιού,
Μα εσένα σ’ είχαν συνηθίσει
σε φασολάδες και τουρλού.

Πάω πίσω λοιπόν στη μαμά μου,
στην κάμαρά μου την παιδική,
μήπως βρω το χρυσό πρίγκηπά μου
που τον εψάχνω εδώ και μια ζωή.

Η Μαριανίνα έχει καθίσει μαζί μας στο τραπέζι της κουζίνας, χωρίς ενοχές φορέσαμε μαζί της, ροζ πολύ ροζ, έκλαψε μαζί μας για εκείνους που έφυγαν για τον γύρο του κόσμου, και βρήκε έναν τρόπο εύκολο για να συμφιλιωθούμε με τους αποχωρισμούς, τους χωρισμούς και τον θάνατο ακόμη, θα σαι πάντα δικός μου θα μαστε πάντα μαζί. 

Για ποιόν έγραφε η Μαριανίνα; Πού έζησε; Πώς έζησε; Λίγες, σκόρπιες πληροφορίες και η φωτογραφία της ένα κορίτσι που δεν θα γεράσει ποτέ.  Τρυφερή, σοφή και αγέρωχη, ήξερε πως οι λέξεις έχουν τερματικό σταθμό και δεν κράτησε την πληροφορία για τον εαυτό της. Νομίζω πως ό,τι έμαθε από το κεφάλαιο ζωή το μοιράστηκε σπάταλα μαζί μας.
Τι θες ν’ ακούσω πια
τώρα που καμιά, καμιά συγγνώμη δε φτάνει
το σ’ αγαπώ μπορεί, μόνο αυτό μπορεί
μες στην καρδιά να μπει να τη ζεστάνει...

Βρήκε τόσα και τόσα να πει, άλλοτε για να μας παρηγορήσει κι άλλοτε για να μας συνεφέρει. Για κάθε περίπτωση και κάθε περίσταση υπάρχει ένας ιδανικός στίχος της Μαριανίνας για να μείνει για πάντα η καλύτερη μου φίλη. Μέσα στην ωραία ελαφροτητα της, το ρομαντικό ρεαλισμό της. Δική της η ανακάλυψη. 
Μάτια μου αντίο τέλειωσε τ’ αστείο
πήγα το πρωί και ξαν’ αγόρασα ψυγείο
πάρε άλλα πιάτα βρες μιαν άλλη γάτα
όμως να θυμάσαι πού και πού την Σερενάτα

Όσο μεγαλώνω θα την ευγνωμονώ, γιατί υπερασπίστηκε χωρίς περιστροφές, την θηλυκότητα, τα χρώματα, τα υποκοριστικά, τις γάτες και τα ολοστρόγγυλα πράγματα.

Έξω απ’ το σινεμαδάκι
σου ‘χα βάλει στο χωνάκι
το στραγάλι του έρωτά μου
κι αν φιλήσεις καμιάν άλλη
θα γλιστρήσεις στο στραγάλι
και θα πέσεις πάλι μες την αγκαλιά μου

Είναι κάτι τραγούδια που νομίζεις ότι δεν τα έχει γράψει κανείς, ότι στέκονται μόνα τους στη μέση του δωματίου, αυτόνομα και στέρεα έλεγε η Μαριανίνα Κριεζή για τα τραγούδια που της άρεσαν.

Τα δικά της τραγούδια έχουν το όνομά της και στέκονται ακόμη δίπλα μας.

Και την ευχαριστούμε.